၁၉၈၈ - ကေန ၁၉၉၉ အထိ ကာလေတြဟာ ေလးဆယ့္ရွစ္ရဲ႔ ဗမာဆံဆံ ႏွစ္မ်ားလို႔ဆိုရပါမယ္။ ရြာထိပ္က စဝင္လာတာနဲ႔ ဗမာသီခ်င္းေတြကိုစၿပီးၾကားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာ လူငယ္ထုရဲ့ ရင္ခံုသံျဖစ္တဲ့ လၻက္ရည္ဆိုင္ ယဥ္ေက်းမွဳဟာ ဒီရြာကေလးမွာ အျမင့္မားဆံုး ေအာင္လံစိုက္ခဲ့ဘူးတယ္လို႔ ေျပာရမွာပါဘဲ။ တခုေတာ့ေျပာစရာ ရွိတာေပါ့ လၻက္ရည္ဆိုင္မွာ ယမကာပါ တြဲၿပီးေရာင္းတာေလးေတာ့ ရွိသေပါ့ေလ။ ရြာထိပ္က စဝင္လိုက္တာနဲ႔ ဦးေအာင္ျမင့္ရဲ႔ လၻက္ရည္ဆိုင္၊ ေဒၚေမႊးလၻက္ရည္ဆိုင္၊ မဲ့ေဆာ့တ္က ထိုင္းတေယာက္ လာဖြင့္ခဲ့တဲ့ ကာဖီဆိုင္၊ ကိုေစာထူးေဒး လၻက္ရည္ဆိုင္၊ တရုပ္လၻက္ရည္ဆိုင္နဲ႔ ဦးဆိုင္ဖံုး လၻက္ရည္ဆိုင္ေတြ ရွိခဲ့ဘူးတယ္။ ခုေတာ့ျဖင့္ လၻက္ရည္ဆိုင္ သံုးဆိုင္သာ ေအာင္လံထူႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ ဟိုတခ်ိန္ကေတာ့ အေသးစား စက္မွုလုပ္ငန္းနဲ႔ ဗမာေတြရဲ့ လုပ္အားကို ေပါင္းစပ္ၿပီး ရြာကေလးက ရွင္သန္ ထေျမာက္ လာေစခဲ့တာပါ။ ေအာ္ေတာ္မိတစ္ မီးသီးတြဲေတြ တတ္ဆင္တဲ့ စက္ရံုငယ္ ၂ ခုနဲ႔ ရြာကေလးမွာ ဗမာအလုပ္သၼားေတြ စည္ပင္ခဲ့ဖူးတယ္ေလ။ ထၼင္းစားဖို႔ဆိုရင္ လေပးနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ နပ္ေကာက္ဘဲျဖစ္ျဖစ္ စားလို႔ရတဲ့ ေဒၚျမင့္ထၼင္းဆိုင္၊ ဖြားကတံုးထၼင္းဆိုင္၊ မီးသီးစက္ရံုထဲမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ ထၼင္းဆိုင္ေတြမွာ အစဥ္ေျပေျပ စားလို႔ရတာေပါ့။ လဘက္ရည္ဆိုင္က အစ ကုန္စံုဆိုင္အဆံုး တူညီတာတခုေေတာ့ ရွိေပသေပါ့၊ ဘယ္သူဖြင့္ထားတဲ့ ဘာဆိုင္ဘဲျဖစ္ျဖစ္ အေသးဆံုး ၁၀ လကၼ ေဆာင္းေဘာက္နဲ႔ ထီးဆိုင္၊ ေက်ာ္ဟိန္း၊ ခိုင္ထူး၊ ကိုင္ဇာ၊ ဒီလိုဗမာသီခ်င္းေတြကို အသံကုန္ အၿပိုင္ ဖြင့္ထားၾကတာပါဘဲ။ ျမင္သာေအာင္ ပမာတင္ၿပီး ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဗမာျပည္က ႐ြာဘုရားပြဲ ေစ်းခင္းထဲ ေရာက္သြား သလိုမ်ိဳးေပါ့။
ဒီလို ဗမာအလုပ္သၼားေတြနဲ႔ စည္ကား ဖြံ႔ၿဖိဳးခဲ့တဲ့ ကာလ ကဘဲ ရြာဦး ဗမာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ ေစတီတဆူ တည္ထားကိုးကြယ္ခဲ့ၾကတာပါ။ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းတည္ရွိရာ ေျမဟာ ထိုင္းသာသနာေျမ မဟုတ္ပါဘူး။ ရြာတည္ခဲ့သူ ဝဏၰဆြန္ခ်ိဳင္းရဲ႔ ပုဂၢလိက ေကာင္းမွု ျဖစ္ပါတယ္။ အဝန္းအဝိုင္း သံုးဧကခြဲေလာက္ရွိပါတယ္။ ဗမာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းဟာ ရြာကေလးရဲ့ အေရွ႔ေတာင္ ယြန္းယြန္းမွာရွိေနပါတယ္။ ဗမာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းနဲ႔ ထိုင္းစာသင္ေက်ာင္းဟာ ရြာကေလးရဲ႔ထိပ္ မွာရွိေနၿပီး မဲ့ေဆာတ္ အုန္းဖန္ အေဝးေျပး ကားလမ္းမႀကီးက စည္းျခားထားပါတယ္။ ရြာကေလးကေန တျဖည္းျဖည္းနိမ္႔ လာခဲ့တဲ့ ေျမျပင္ေစာင္း အနိမ့္ပိုင္းမွာ ဗမာဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းရွိေနတာတယ္။ ရြာကေလးရဲ့ အစည္ကားဆံုးကာလေတြမွာ ေစတိတဆူ တည္ထား ကိုးကြယ္ျဖစ္ခဲ့သလို အဲဒီကာလေတြ မွာဘဲ ဗမာကေလးငယ္ေတြရဲ့ ပညာေရးအတြက္ စာသင္ေက်ာင္းကေလး အစျပဳခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။ ဒီရြာကေလးကို စတင္တည္ခဲ့ခ်ိန္ကလည္း ထူးျခားတဲ့ နိုင္ငံေရး အခင္းအက်င္းေတြရွိခဲ့သလို ဇိနစကၠမာန္ေအာင္ လို႔ အမည္ရတဲ့ ရြာဦးေစတီကို တည္ထားကိုးကြယ္ရာမွာလည္း ထူးျခားတဲ့ ဝိေသသေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ သာမည ဆရာေတာ္ႀကီး၊ ၿမိုင္ႀကီးငူ ဆရာေတာ္နဲ႔ လြတ္ေျမာက္ နယ္ေျမေရာက္ ေတာ္လွန္ေရး သမားေတြရဲ့ မတူကြဲျပားတဲ့ အေျခအေန၊ အတူဆံုတဲ့ ေကာင္းမွုေရစက္ေတြဟာ ဒီေစတီတည္ ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေပါင္းစုခဲ့ဘူးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အခု လက္ရွိ ကာလမွာ ေကာ့မူးရာၿမိဳ႔နယ္ရဲ့ ( KYO ) ကရင္လူငယ္ အစည္းအရံုး ဥကၠဌ ျဖစ္သူ ဦးေစာထူးေဒးဟာ ရြာဦးေစတီတည္ထား ကိုးကြယ္ရာမွာ မတည္ ဒါယကာတဦးပါဘဲ။ ေစတီတည္ထားကိုးကြယ္စဥ္က ျမင္ကြင္းေတြနဲ႔ အခင္းအက်င္းေတြကို ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေျပာျပႏိုင္ဖို႔ ကိုလည္း စီစဥ္ေနပါတယ္။
ကာလ ေတြေျပာင္းလြဲလာခဲ့ၿပီး အရင္က တည္ရွိခဲ့တဲ့ ေျမနီလမ္းေတြေနရာမွာ နိုင္လြန္ ကတၲရာလမ္းေတြ ကြန္ကရစ္လမ္းေတြနဲ႔ အစားထိုးကာ ရြာကေလးကေတာ့ အၿပိဳင္းအရိုင္းထလို႔ တိုးတက္ လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လို႔ ရြာကေလးမွာ ခိုလွံုခဲ့ၾကတဲ့ ဗမာအလုပ္သၼားေတြရဲ႔ ဘဝကေကာ ဘယ္လိုမ်ားေျပာင္းလဲခဲ့ပါသလဲ။ အရင္က ဗမာလုပ္သား ၅၀၀ ေလာက္ကိုု အလုပ္ကိုင္ အခြင့္အလမ္းေတြ ေပးခဲ့တဲ့ မီးသီးရံု ၂ ရံုကေတာ့ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ လုပ္ငန္းက်ဆင္း ခဲ့ၿပီး ၁၉၉၈ မွာေတာ့ လံုးဝ လုပ္ငန္းရပ္ဆိုင္း သြားပါတယ္။ ဒီလို မီးသီးရံုေတြရဲ့ လုပ္ငန္း က်ဆင္းခဲ့ရတာဟာ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္က ရြာေခါင္းေဆာင္ ဝဏၰ စြန္ခ်ိဳင္း ကြယ္လြန္ ျပီးခ်ိန္ကစခဲ့တာပါ။ ဒီမီးသီးစက္ရံု ၂ ရံုလံုးဟာ ဦးစြန္ခ်ိဳင္း ပိုင္ဆိုင္တာပါ။ သူကြယ္လြန္ၿပီးေတာ့ သူ႔ဇနီး ေဒၚက်ဴရီ က ဆက္လက္ တာဝန္ယူခဲ့ေပမဲ့လို႕ လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္ဖို႔ မစြမ္းနိုင္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ စက္ရံုေတြကို ပိတ္လိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ မီးသီးရံုေတြ ပိတ္ခဲ့ေပမဲ့ အျခား အေျခခံ အလုပ္ေတြျဖစ္တဲ့ ေတာင္ယာ လုပ္ငန္းေတြက အလုပ္သၼားအမ်ားစုကို အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေတြ ေပးထားေသးတာမို႔ အေျခအေန ဆိုးလွတယ္လို႔ေတာ့ မဆိုႏိုင္ေသးပါဘူး။
၁၉၉၉ ခုႏွစ္ ထိုင္းႏိုင္ငံ ရဲ့ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ မူဝါဒမ်ားအရ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ဗမာအလုပ္သမား အတင္းအဓမၼ ဖမ္းဆီးျပန္ပို႔ေရး အစီအစဥ္ေၾကာင့္ ရြာကေလးမွာ ထင္သာျမင္သာ ေနလာခဲ့ၾကတဲ့ ဗမာအလုပ္သၼားေတြ တကြဲအျပားဆီ ေျပးၾကရေတာ့တာပါဘဲ။ ၆ လတာ ကာလ အတြင္း ထိုင္းနီုင္ငံ အႏွံအျပားက ဗမာ အလုပ္သၼား ၄ သိန္းေက်ာ္ကို ဖမ္းဆီးၿပီး ေနရပ္ျပန္ပို႔ခဲ့တဲ့ ဒီစီမံခ်က္ကို ရြာကေလးမွာ မွီခိုခဲ့တဲ့ ဗမာေတြလဲ ခံခဲ့ရတာပါဘဲ။ ခ်စ္သူေတြလည္း ေဝးရတယ္၊ မုန္းသူေတြလည္း ေဝးရတယ္၊ ခင္သူေတြလည္း ခြဲခြာရေတာ့တာပါဘဲ။ တႏွစ္ထက္တႏွစ္ ပိုမိုတင္းၾကပ္ လာတဲ့ ထိုင္းလူဝင္မွဳဥပေဒ၊ အလုပ္သၼား ဥပေဒ ေတြေၾကာင့္ အရင္က ထင္သာျမင္သာ ေနခဲ့တဲ့ ဗမာ အလုပ္သၼားေတြဟာ ခုဆိုရင္ ရြာရဲ့ လမ္းဆြယ္ လမ္းၾကားေတြမွာသာ ေနခြင့္ရပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုျဖစ္ခဲ့ရတာဟာ ထိုင္းလူဝင္မွု ဥပေဒအေၾကာင္းရယ္ ရြာေခါင္းေဆာင္ ဝဏၰစြန္ခ်ိဳင္း ကြယ္လြန္သြားတာေၾကာင့္ရယ္လို႔ဆိုၾကပါတယ္။ သူရိွစဥ္က ဒီရြာကေလး နဲ႔ ဒီေဒသ အဝိုက္မွာ သူၾသဇာက ႀကီးမားပါတယ္၊ ဒီရြာကေလးကို ထိုင္းရဲ ဝင္ေရာက္ဖမ္းဆီးမွုေတြ ဝင္လုပ္လို႔မရပါဘူး၊ အုပ္ခ်ဳပ္မွု အဝဝကို သူ႔လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတာပါ။ ရြာမွာေနထိုင္ေနတဲ့ ဗမာေတြကို သူက ေၾကာေထာက္ေနာက္ခံ လုပ္ေပးထားတာလို႔ ေျပာလိ္ု႔ရပါတယ္။
သူမရွိေတာ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္း ေျပာင္္းလဲတက္လာခဲ့တဲ့ သူၾကီးေတြဟာလည္း ဗမာျပည္ကေန ဒီမွာ အေခ်ခ် ခဲ့သူေတြပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့လို႔ ေနာက္ပိုင္း သူႀကီးေတြကေတာ့ ဗမာအလုပ္သၼားေတြကို ထိုင္းစစ္စစ္ေတြထက္ေတာင္ ပိုမိုခါးသီးျပၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံသား စစ္စစ္ျဖစ္ေၾကာင္း ျပလိုၾကတဲ့အတြက္ ခုေတာ့ျဖင့္ ဒီရြာကေလးရဲ့ လမ္းမႀကီး ေဘး ၂ ဖက္မွာ ဗမာေစ်းဆိုင္ေတြ ဖြင့္ခြင့္မေပးေတာ့ပါဘူး။ ၂၀၀၉ ေဖေဖၚဝါရီလ ေလာက္က ထုပ္ခဲ့တဲ့အမိန္႔ထဲမွာ ဒီရြာမွာ အလုပ္သၼားလက္မွတ္ လုပ္ထားသူကိုသာ ရြာခံေတြရဲ့ ၿခံဝန္းအတြင္း ငွါးရမ္းေနထိုင္ခြင့္ေပးရမယ္။ ေယာက်္ားမွာ လက္မွတ္ရွိၿပီး ဇနီးနဲ႔ ကေလးေတြမွာ လက္မွတ္မရွိရင္ မထားရဘူးလို႔ ရြာဥပေဒထုပ္ခဲ့တာမို႔ အိမ္ငွားတဲ့ ရြာခံေတြလဲနစ္နာ ငွါးရမ္းေနထိုင္သူ ဗမာအလုပ္သၼားေတြလဲ ဟိုေျပးဒီေျပး ျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ရြာခံအမ်ားရဲ့ အတိုက္အခံ လုပ္မွုေၾကာင့္ ဗမာအလုပ္သၼားေတြ တစတစျပန္ဝင္လာၾကေပမဲ့ အရင္လိုေတာ့ စည္စည္ကားကား ျပန္ျဖစ္မလာေတာ့ပါဘူး။ ခုေတာ့ျဖင့္ အဲသလို အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ပိုင္း ဒီရြာကေလးမွာ ဗမာျပည္သား အလုပ္သၼားေတြ ေနာက္တန္း ေအာက္တန္း က်လာလိုက္တာ တျခားရြာကေလးေတြမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ ဗမာ အလုပ္သၼား ေတြနဲ႔ေတာင္ မယွဥ္နိုင္ေအာင္ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ဘယ္လို အခက္အခဲ ကန္႔သပ္ခ်က္ေတြ ရွိေနေသာ္လည္းဘဲ ဗမာအလုပ္သၼားမ်ားကေတာ့ ဒီရြာကေလးမွာ ဝင္လာလိုက္ ထြက္ခြာလိုက္ႏွင့္ အဝမ္းတခါး အတြက္ ရုန္းကန္ေနဆဲ ႀကိုးစားတည္ေဆာက္ ေနၾကဆဲပင္ျဖစ္ပါတယ္။
ဆက္လက္ေဖၚျပပါဦးမယ္ .......
ဒီလို ဗမာအလုပ္သၼားေတြနဲ႔ စည္ကား ဖြံ႔ၿဖိဳးခဲ့တဲ့ ကာလ ကဘဲ ရြာဦး ဗမာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ ေစတီတဆူ တည္ထားကိုးကြယ္ခဲ့ၾကတာပါ။ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းတည္ရွိရာ ေျမဟာ ထိုင္းသာသနာေျမ မဟုတ္ပါဘူး။ ရြာတည္ခဲ့သူ ဝဏၰဆြန္ခ်ိဳင္းရဲ႔ ပုဂၢလိက ေကာင္းမွု ျဖစ္ပါတယ္။ အဝန္းအဝိုင္း သံုးဧကခြဲေလာက္ရွိပါတယ္။ ဗမာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းဟာ ရြာကေလးရဲ့ အေရွ႔ေတာင္ ယြန္းယြန္းမွာရွိေနပါတယ္။ ဗမာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းနဲ႔ ထိုင္းစာသင္ေက်ာင္းဟာ ရြာကေလးရဲ႔ထိပ္ မွာရွိေနၿပီး မဲ့ေဆာတ္ အုန္းဖန္ အေဝးေျပး ကားလမ္းမႀကီးက စည္းျခားထားပါတယ္။ ရြာကေလးကေန တျဖည္းျဖည္းနိမ္႔ လာခဲ့တဲ့ ေျမျပင္ေစာင္း အနိမ့္ပိုင္းမွာ ဗမာဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းရွိေနတာတယ္။ ရြာကေလးရဲ့ အစည္ကားဆံုးကာလေတြမွာ ေစတိတဆူ တည္ထား ကိုးကြယ္ျဖစ္ခဲ့သလို အဲဒီကာလေတြ မွာဘဲ ဗမာကေလးငယ္ေတြရဲ့ ပညာေရးအတြက္ စာသင္ေက်ာင္းကေလး အစျပဳခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။ ဒီရြာကေလးကို စတင္တည္ခဲ့ခ်ိန္ကလည္း ထူးျခားတဲ့ နိုင္ငံေရး အခင္းအက်င္းေတြရွိခဲ့သလို ဇိနစကၠမာန္ေအာင္ လို႔ အမည္ရတဲ့ ရြာဦးေစတီကို တည္ထားကိုးကြယ္ရာမွာလည္း ထူးျခားတဲ့ ဝိေသသေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ သာမည ဆရာေတာ္ႀကီး၊ ၿမိုင္ႀကီးငူ ဆရာေတာ္နဲ႔ လြတ္ေျမာက္ နယ္ေျမေရာက္ ေတာ္လွန္ေရး သမားေတြရဲ့ မတူကြဲျပားတဲ့ အေျခအေန၊ အတူဆံုတဲ့ ေကာင္းမွုေရစက္ေတြဟာ ဒီေစတီတည္ ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေပါင္းစုခဲ့ဘူးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အခု လက္ရွိ ကာလမွာ ေကာ့မူးရာၿမိဳ႔နယ္ရဲ့ ( KYO ) ကရင္လူငယ္ အစည္းအရံုး ဥကၠဌ ျဖစ္သူ ဦးေစာထူးေဒးဟာ ရြာဦးေစတီတည္ထား ကိုးကြယ္ရာမွာ မတည္ ဒါယကာတဦးပါဘဲ။ ေစတီတည္ထားကိုးကြယ္စဥ္က ျမင္ကြင္းေတြနဲ႔ အခင္းအက်င္းေတြကို ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေျပာျပႏိုင္ဖို႔ ကိုလည္း စီစဥ္ေနပါတယ္။
ကာလ ေတြေျပာင္းလြဲလာခဲ့ၿပီး အရင္က တည္ရွိခဲ့တဲ့ ေျမနီလမ္းေတြေနရာမွာ နိုင္လြန္ ကတၲရာလမ္းေတြ ကြန္ကရစ္လမ္းေတြနဲ႔ အစားထိုးကာ ရြာကေလးကေတာ့ အၿပိဳင္းအရိုင္းထလို႔ တိုးတက္ လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လို႔ ရြာကေလးမွာ ခိုလွံုခဲ့ၾကတဲ့ ဗမာအလုပ္သၼားေတြရဲ႔ ဘဝကေကာ ဘယ္လိုမ်ားေျပာင္းလဲခဲ့ပါသလဲ။ အရင္က ဗမာလုပ္သား ၅၀၀ ေလာက္ကိုု အလုပ္ကိုင္ အခြင့္အလမ္းေတြ ေပးခဲ့တဲ့ မီးသီးရံု ၂ ရံုကေတာ့ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ လုပ္ငန္းက်ဆင္း ခဲ့ၿပီး ၁၉၉၈ မွာေတာ့ လံုးဝ လုပ္ငန္းရပ္ဆိုင္း သြားပါတယ္။ ဒီလို မီးသီးရံုေတြရဲ့ လုပ္ငန္း က်ဆင္းခဲ့ရတာဟာ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္က ရြာေခါင္းေဆာင္ ဝဏၰ စြန္ခ်ိဳင္း ကြယ္လြန္ ျပီးခ်ိန္ကစခဲ့တာပါ။ ဒီမီးသီးစက္ရံု ၂ ရံုလံုးဟာ ဦးစြန္ခ်ိဳင္း ပိုင္ဆိုင္တာပါ။ သူကြယ္လြန္ၿပီးေတာ့ သူ႔ဇနီး ေဒၚက်ဴရီ က ဆက္လက္ တာဝန္ယူခဲ့ေပမဲ့လို႕ လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္ဖို႔ မစြမ္းနိုင္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ စက္ရံုေတြကို ပိတ္လိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ မီးသီးရံုေတြ ပိတ္ခဲ့ေပမဲ့ အျခား အေျခခံ အလုပ္ေတြျဖစ္တဲ့ ေတာင္ယာ လုပ္ငန္းေတြက အလုပ္သၼားအမ်ားစုကို အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေတြ ေပးထားေသးတာမို႔ အေျခအေန ဆိုးလွတယ္လို႔ေတာ့ မဆိုႏိုင္ေသးပါဘူး။
၁၉၉၉ ခုႏွစ္ ထိုင္းႏိုင္ငံ ရဲ့ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ မူဝါဒမ်ားအရ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ဗမာအလုပ္သမား အတင္းအဓမၼ ဖမ္းဆီးျပန္ပို႔ေရး အစီအစဥ္ေၾကာင့္ ရြာကေလးမွာ ထင္သာျမင္သာ ေနလာခဲ့ၾကတဲ့ ဗမာအလုပ္သၼားေတြ တကြဲအျပားဆီ ေျပးၾကရေတာ့တာပါဘဲ။ ၆ လတာ ကာလ အတြင္း ထိုင္းနီုင္ငံ အႏွံအျပားက ဗမာ အလုပ္သၼား ၄ သိန္းေက်ာ္ကို ဖမ္းဆီးၿပီး ေနရပ္ျပန္ပို႔ခဲ့တဲ့ ဒီစီမံခ်က္ကို ရြာကေလးမွာ မွီခိုခဲ့တဲ့ ဗမာေတြလဲ ခံခဲ့ရတာပါဘဲ။ ခ်စ္သူေတြလည္း ေဝးရတယ္၊ မုန္းသူေတြလည္း ေဝးရတယ္၊ ခင္သူေတြလည္း ခြဲခြာရေတာ့တာပါဘဲ။ တႏွစ္ထက္တႏွစ္ ပိုမိုတင္းၾကပ္ လာတဲ့ ထိုင္းလူဝင္မွဳဥပေဒ၊ အလုပ္သၼား ဥပေဒ ေတြေၾကာင့္ အရင္က ထင္သာျမင္သာ ေနခဲ့တဲ့ ဗမာ အလုပ္သၼားေတြဟာ ခုဆိုရင္ ရြာရဲ့ လမ္းဆြယ္ လမ္းၾကားေတြမွာသာ ေနခြင့္ရပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုျဖစ္ခဲ့ရတာဟာ ထိုင္းလူဝင္မွု ဥပေဒအေၾကာင္းရယ္ ရြာေခါင္းေဆာင္ ဝဏၰစြန္ခ်ိဳင္း ကြယ္လြန္သြားတာေၾကာင့္ရယ္လို႔ဆိုၾကပါတယ္။ သူရိွစဥ္က ဒီရြာကေလး နဲ႔ ဒီေဒသ အဝိုက္မွာ သူၾသဇာက ႀကီးမားပါတယ္၊ ဒီရြာကေလးကို ထိုင္းရဲ ဝင္ေရာက္ဖမ္းဆီးမွုေတြ ဝင္လုပ္လို႔မရပါဘူး၊ အုပ္ခ်ဳပ္မွု အဝဝကို သူ႔လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတာပါ။ ရြာမွာေနထိုင္ေနတဲ့ ဗမာေတြကို သူက ေၾကာေထာက္ေနာက္ခံ လုပ္ေပးထားတာလို႔ ေျပာလိ္ု႔ရပါတယ္။
သူမရွိေတာ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္း ေျပာင္္းလဲတက္လာခဲ့တဲ့ သူၾကီးေတြဟာလည္း ဗမာျပည္ကေန ဒီမွာ အေခ်ခ် ခဲ့သူေတြပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့လို႔ ေနာက္ပိုင္း သူႀကီးေတြကေတာ့ ဗမာအလုပ္သၼားေတြကို ထိုင္းစစ္စစ္ေတြထက္ေတာင္ ပိုမိုခါးသီးျပၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံသား စစ္စစ္ျဖစ္ေၾကာင္း ျပလိုၾကတဲ့အတြက္ ခုေတာ့ျဖင့္ ဒီရြာကေလးရဲ့ လမ္းမႀကီး ေဘး ၂ ဖက္မွာ ဗမာေစ်းဆိုင္ေတြ ဖြင့္ခြင့္မေပးေတာ့ပါဘူး။ ၂၀၀၉ ေဖေဖၚဝါရီလ ေလာက္က ထုပ္ခဲ့တဲ့အမိန္႔ထဲမွာ ဒီရြာမွာ အလုပ္သၼားလက္မွတ္ လုပ္ထားသူကိုသာ ရြာခံေတြရဲ့ ၿခံဝန္းအတြင္း ငွါးရမ္းေနထိုင္ခြင့္ေပးရမယ္။ ေယာက်္ားမွာ လက္မွတ္ရွိၿပီး ဇနီးနဲ႔ ကေလးေတြမွာ လက္မွတ္မရွိရင္ မထားရဘူးလို႔ ရြာဥပေဒထုပ္ခဲ့တာမို႔ အိမ္ငွားတဲ့ ရြာခံေတြလဲနစ္နာ ငွါးရမ္းေနထိုင္သူ ဗမာအလုပ္သၼားေတြလဲ ဟိုေျပးဒီေျပး ျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ရြာခံအမ်ားရဲ့ အတိုက္အခံ လုပ္မွုေၾကာင့္ ဗမာအလုပ္သၼားေတြ တစတစျပန္ဝင္လာၾကေပမဲ့ အရင္လိုေတာ့ စည္စည္ကားကား ျပန္ျဖစ္မလာေတာ့ပါဘူး။ ခုေတာ့ျဖင့္ အဲသလို အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ပိုင္း ဒီရြာကေလးမွာ ဗမာျပည္သား အလုပ္သၼားေတြ ေနာက္တန္း ေအာက္တန္း က်လာလိုက္တာ တျခားရြာကေလးေတြမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ ဗမာ အလုပ္သၼား ေတြနဲ႔ေတာင္ မယွဥ္နိုင္ေအာင္ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ဘယ္လို အခက္အခဲ ကန္႔သပ္ခ်က္ေတြ ရွိေနေသာ္လည္းဘဲ ဗမာအလုပ္သၼားမ်ားကေတာ့ ဒီရြာကေလးမွာ ဝင္လာလိုက္ ထြက္ခြာလိုက္ႏွင့္ အဝမ္းတခါး အတြက္ ရုန္းကန္ေနဆဲ ႀကိုးစားတည္ေဆာက္ ေနၾကဆဲပင္ျဖစ္ပါတယ္။
ဆက္လက္ေဖၚျပပါဦးမယ္ .......
No comments:
Post a Comment